قله اورست، بلندترین قله جهان، همیشه به عنوان نمادی از چالش و شجاعت شناخته شده است. این قله شگفت‌انگیز که در رشته‌کوه هیمالیا قرار دارد، هر ساله کوهنوردان بسیاری را از سراسر جهان به خود جذب می‌کند؛ اما چه چیزی این قله را اینقدر خاص کرده است؟ در این مقاله به معرفی قله اورست، موقعیت جغرافیایی، ارتفاع و شرایط آب‌وهوایی آن می‌پردازیم.

قله اورست کجاست؟

قله اورست یا بام دنیا در رشته‌کوه هیمالیا واقع شده است و مرز بین نپال و منطقه خودمختار تبت در چین را تشکیل می‌دهد. موقعیت جغرافیایی دقیق آن در عرض جغرافیایی 27.9881 شمالی و طول جغرافیایی 86.9250 شرقی قرار دارد. در نپال، این قله با نام محلی «ساگارماتا» شناخته می‌شود که به معنای «پیشانی آسمان» است. در تبت نیز به آن «چومولونگما» یا «الهه مادر زمین» می‌گویند. این تنوع نام‌ها نشان‌دهنده اهمیت فرهنگی و مذهبی قله اورست در میان مردم محلی است.

بام دنیا

ارتفاع قله اورست، آن را به بلندترین قله جهان تبدیل کرده است

قله اورست ارتفاع بسیار زیادی دارد. ارتفاع آن، 8848.86 متر است که آن را به بلندترین قله جهان تبدیل کرده است. این ارتفاع در سال 2020 توسط نهادهای رسمی در نپال و چین مجدداً اندازه‌گیری و تأیید شد. فرایند اندازه‌گیری ارتفاع قله اورست بسیار پیچیده است و از فناوری‌های مدرنی مانند GPS و ژئودزی ماهواره‌ای استفاده می‌شود. این ارتفاع فوق‌العاده باعث شده تا قله اورست به یک هدف دست‌نیافتنی برای بسیاری از کوهنوردان تبدیل شود.

آب و هوای قله اورست با هیچکس شوخی ندارد

آب و هوای قله اورست به طرز بی‌رحمانه‌ای دشوار و غیرقابل پیش‌بینی است. دمای قله اورست در تابستان، در گرم‌ترین روزهای سال نیز به ندرت از صفر درجه سانتی‌گراد فراتر می‌رود. دمای قله اورست در زمستان به زیر منفی 60 درجه می‌رسد. بادهای سهمگین که گاهی با سرعت بیش از 200 کیلومتر بر ساعت می‌وزند، توانایی آن را دارند که در چشم برهم زدنی کوهنوردان را از تعادل خارج کرده و خطر سقوط را افزایش دهند. همچنین، وقوع ناگهانی بهمن‌ها و بارش‌های شدید برف، از چالش‌های دیگر این قله به شمار می‌روند.

در چنین ارتفاعی، سطح اکسیژن به شدت کاهش یافته و تنها یک سوم فشار اکسیژن در سطح دریاست. این شرایط نه تنها نفس کشیدن را دشوار می‌کند؛ بلکه موجب بروز بیماری ارتفاع می‌شود که می‌تواند مرگبار باشد. به همین دلیل، بیشتر کوهنوردان مجبور به استفاده از کپسول‌های اکسیژن و تجهیزات ویژه می‌شوند تا بتوانند به سلامت صعود خود را به پایان برسانند.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد آب و هوای اورست، تغییرات ناگهانی و غیرمنتظره آن است. ممکن است در یک لحظه آسمان صاف باشد و در لحظه‌ای دیگر طوفانی شدید برپا شود. به همین دلیل، برنامه‌ریزی دقیق و آمادگی کامل برای مقابله با این شرایط، یکی از مهم‌ترین الزامات صعود به اورست است. بهترین زمان برای صعود، معمولاً در فصل‌های بهار و پاییز است؛ زمانی که شرایط جوی نسبتاً پایدارتر به نظر می‌رسند. با این حال، حتی در این بازه‌ها نیز قله اورست هیچگاه از خطرات خالی نیست و همیشه آماده است تا شجاعت و مهارت کوهنوردان را به چالش بکشد.

داستان کشف و نامگذاری اورست

اگر می‌خواهید بدانید قله اورست در کجا واقع شده است بد نیست سرنوشت کشف این قله را نیز بدانید. در قرن نوزدهم، زمانی که بریتانیا به هند تسلط داشت، پروژه‌ای به نام «نقشه‌برداری بزرگ هند» آغاز شد. هدف این پروژه، اندازه‌گیری ارتفاع و نقشه‌برداری از نقاط مهم منطقه بود. در سال 1847، جرج اورست، نقشه‌بردار بریتانیایی، با ابزارهای اولیه آن زمان، ارتفاع قله‌ای از رشته‌کوه هیمالیا را به صورت تقریبی اندازه‌گیری کرد. این قله که بعدها اورست نامیده شد، به عنوان بلندترین نقطه زمین شناسایی شد.

نامگذاری قله اورست

تا پیش از نامگذاری رسمی، قله اورست با نام‌های محلی شناخته می‌شد. در نپال، «ساگارماتا» و در تبت «چومولونگما» به آن می‌گفتند. اما نقشه‌برداران بریتانیایی تصمیم گرفتند این قله را به افتخار «جرج اورست» نامگذاری کنند. این نام در سال 1865 توسط «اندرو وو»، یکی از اعضای تیم نقشه‌برداری، پیشنهاد و به رسمیت شناخته شد. جالب است بدانید که جرج اورست، خود هرگز این قله را از نزدیک ندیده بود.

چالش‌های اندازه‌گیری ارتفاع اورست

در آن زمان، ابزارهای اندازه‌گیری بسیار ابتدایی بودند و محاسبات باید از کیلومترها دورتر انجام می‌شد. باوجود این محدودیت‌ها، تیم نقشه‌برداری موفق شد ارتفاع قله را با دقتی شگفت‌آور محاسبه کند. ارتفاع اولیه 8,840 متر تعیین شد که بسیار نزدیک به عدد فعلی 8,848.86 متر است. این تلاش بزرگ، راه را برای کشف‌های علمی آینده باز کرد.

چرا نام «اورست» برای این قله؟

انتخاب نام اورست باعث بحث‌های زیادی شد. برخی اعتقاد داشتند که نام محلی قله باید حفظ شود؛ اما درنهایت، نام «اورست» به دلیل اهمیت تلاش‌های جرج اورست در نقشه‌برداری هند و معرفی این قله به جهان، به تصویب رسید.

از چه کشوری و چگونه به قله اورست برویم؟

قله اورست، به عنوان بلندترین قله جهان، از دو کشور قابل دسترسی است: نپال و چین (تبت) و از این رو، از جاهای دیدنی چین نیز به شمار می‌رود. هر یک از این مسیرها، ویژگی‌ها و جذابیت‌های خاص خود را دارند و انتخاب مسیر به تجربه، امکانات و ترجیحات شما بستگی دارد.

مسیر نپال (مسیر جنوبی) برای رفتن به اورست

بیشتر کوهنوردان، مسیر نپال را انتخاب می‌کنند. این مسیر از شهر کاتماندو، پایتخت نپال، آغاز می‌شود. از کاتماندو، با هواپیما به فرودگاه لوکلا (یکی از خطرناک‌ترین فرودگاه‌های جهان) سفر می‌کنید.

از لوکلا، مسیر کوهنوردی تا کمپ اصلی اورست (Everest Base Camp) آغاز می‌شود. این سفر، یک پیاده‌روی 10 تا 14 روزه است که از روستاهای کوهستانی زیبا، پل‌های معلق و مناظر خیره‌کننده عبور می‌کند.

ویژگی‌های این مسیر: این مسیر به دلیل زیرساخت‌های بهتر (کمپ‌ها، تجهیزات، راهنماها) و مناظر دیدنی، محبوب‌ترین و رایج‌ترین گزینه است. همچنین، مردم محلی نپال (مانند شرپاها) برای حمایت از کوهنوردان تجربه و مهارت بالایی دارند.

فتح قله اورست

مسیر چین (تبت - مسیر شمالی) برای رفتن به اورست

این مسیر از سمت شمال قله و از طریق منطقه خودمختار تبت در چین قابل دسترسی است. ابتدا باید به شهر لاسا، پایتخت تبت، سفر کنید. از آنجا، با خودرو یا حیوانات بارکش (مانند یاک) به کمپ اصلی شمالی اورست در ارتفاع حدود 5,200 متری منتقل می‌شوید.

مسیر تبت از نظر جغرافیایی دشوارتر است و به تجهیزات و آمادگی بیشتری نیاز دارد. این مسیر کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا محدودیت‌های بیشتری از سوی دولت چین اعمال می‌شود.

کدام مسیر اورست مناسب‌تر است؟

• مسیر نپال: مناسب برای مبتدیان یا کسانی که تجربه کمتری دارند. همچنین، خدمات و پشتیبانی بهتر در دسترس است.

• مسیر تبت: برای کوهنوردان حرفه‌ای و ماجراجو که به دنبال چالش‌های بیشتر هستند، گزینه بهتری است.

نکته مهم: دریافت مجوز

برای صعود به قله اورست، چه از مسیر نپال و چه از مسیر تبت، نیاز به دریافت مجوز رسمی صعود دارید. هزینه این مجوزها گران است و شامل پشتیبانی‌های دولتی و محیط‌زیستی می‌شود.

مسیرهای صعود به قله اورست؛ از آسان تا سخت

قله اورست بلندترین قله جهان است و صعود به آن، بلندترین قله جهان، برای هر کوهنوردی یک تجربه بی‌نظیر و البته چالش‌برانگیز است. مسیرهای مختلفی برای فتح این قله وجود دارد که هر کدام ویژگی‌ها و سطح دشواری متفاوتی دارند. این مسیرها به طور کلی به دو مسیر اصلی تقسیم می‌شوند: مسیر جنوب شرقی (نپال) و مسیر شمالی (تبت). در ادامه، این مسیرها از آسان‌ترین تا سخت‌ترین با جزئیات توضیح داده شده‌اند.

• مسیر جنوب شرقی (نپال) - رایج‌ترین و آسان‌تر

• اولین صعود: این مسیر در سال 1953 توسط ادموند هیلاری و تنزینگ نورگای پیموده شد.

• ویژگی‌ها: این مسیر از کمپ اصلی اورست در ارتفاع 5,364 متری در نپال آغاز می‌شود. مسیر از آبشار یخی خومبو، یخچال‌های وسیع و شیب‌های معتدل عبور می‌کند. کمپ‌های اصلی (از کمپ 1 تا کمپ 4) به خوبی سازمان‌دهی شده‌اند و امکانات بهتری ارائه می‌دهند. پشتیبانی حرفه‌ای از سوی راهنمایان شرپا و دسترسی به تجهیزات مناسب.

• چالش‌ها:

عبور از آبشار یخی خومبو بسیار خطرناک است؛ احتمال وقوع بهمن و سقوط یخچال‌ها وجود دارد.

بخش گردنه جنوبی (South Col) در نزدیکی قله به دلیل بادهای شدید و دمای بسیار پایین، دشوار است.

• مناسب برای: کوهنوردانی با تجربه متوسط که به دنبال صعود به اورست با پشتیبانی کامل هستند.

• مسیر شمالی (تبت) - فنی‌تر و چالش‌برانگیزتر

• اولین صعود: این مسیر در سال 1960 توسط یک تیم کوهنوردی چینی کشف شد.

• ویژگی‌ها:

این مسیر از کمپ اصلی شمالی در ارتفاع 5,200 متری در تبت آغاز می‌شود.

شامل صعود از تیغه‌های تیز و عبور از پله‌های هیلاری شمالی (North Step) است.

بادهای شدیدتر و دمای پایین‌تر نسبت به مسیر جنوبی.

مناظر فوق‌العاده زیبا اما با دسترسی محدودتر به امکانات.

• چالش‌ها:

ارتفاع کمپ‌ها در این مسیر بالاتر است، که سازگاری با ارتفاع را دشوارتر می‌کند.

بخش‌های فنی و خطرناک مانند تیغه شمال شرقی و پله‌های شمالی، به مهارت و تجربه بالایی نیاز دارند.

• مناسب برای: کوهنوردان حرفه‌ای که تجربه کافی در صعودهای فنی دارند.

• مسیر غربی (West Ridge) - کم‌پیموده و دشوار

• اولین صعود: این مسیر در سال 1963 توسط یک تیم آمریکایی پیموده شد.

• ویژگی‌ها: این مسیر از یخچال خومبو عبور کرده و شامل بخش‌های بسیار فنی است.

تیغه‌های تیز و شیب‌های یخی بلند از جمله چالش‌های اصلی این مسیر هستند.

• چالش‌ها:

• نیاز به تجهیزات پیشرفته و مهارت‌های فنی بالا.

• خطرات بیشتر مانند بهمن، ریزش یخچال‌ها و بادهای سهمگین.

• مناسب برای: کوهنوردانی که به دنبال تجربه‌ای منحصر به فرد و چالش‌برانگیز هستند.

• مسیر Kangshung Face - خطرناک‌ترین و کم‌پیموده‌ترین مسیر

• ویژگی‌ها:

• این مسیر از سمت شرقی اورست و یخچال Kangshung آغاز می‌شود.

• به دلیل شرایط سخت و تکنیک‌های خاص، بسیار کم‌پیموده شده است.

• چالش‌ها:

• ریزش بهمن‌ها و یخچال‌ها، عبور از صخره‌های بلند و شیب‌های بسیار تند.

• نیاز به آمادگی جسمانی و روانی بالا، همراه با تجهیزات پیشرفته.

• مناسب برای: ماجراجویان حرفه‌ای و گروه‌های تخصصی کوهنوردی.

در مسیر صعود به اورست

صعود به اورست چند روز طول می‌کشد؟

صعود به قله اورست به دلیل ارتفاع بسیار زیاد، شرایط آب‌وهوایی سخت و نیاز به سازگاری با کمبود اکسیژن، فرآیندی زمان‌بر است. به طور معمول، کل مدت زمان این سفر، از ورود به منطقه تا بازگشت به خانه، حدود 6 تا 9 هفته طول می‌کشد. این زمان شامل چند مرحله اصلی است:

مرحله ورود و آمادگی اولیه برای صعود به اورست

مدت زمان: 7 تا 10 روز

کوهنوردان ابتدا به نپال (شهر کاتماندو) یا چین (لاسا) سفر می‌کنند و از آنجا به کمپ اصلی منتقل می‌شوند. در مسیر نپال، پیاده‌روی به کمپ اصلی (Base Camp) از لوکلا معمولاً 10 تا 14 روز طول می‌کشد. در مسیر تبت، کوهنوردان با خودرو یا یاک به کمپ اصلی شمالی منتقل می‌شوند.

سازگاری با ارتفاع (Acclimatization) برای صعود به اورست

مدت زمان: 2 تا 3 هفته

کوهنوردان در کمپ اصلی می‌مانند و برای سازگاری با شرایط کمبود اکسیژن، به کمپ‌های بالاتر (کمپ 1 یا 2) و سپس بازگشت به کمپ اصلی می‌روند.

این فرآیند حیاتی است زیرا بدن نیاز دارد که خود را با ارتفاعات بالاتر و کاهش سطح اکسیژن تطبیق دهد.

صعود به کمپ‌های بالاتر اورست

مدت زمان: 2 تا 3 هفته

صعود واقعی از کمپ اصلی آغاز می‌شود و شامل 4 کمپ اصلی در مسیر نپال یا کمپ‌های مشابه در مسیر تبت است:

• کمپ 1: در ارتفاع حدود 6,000 متری.

• کمپ 2: در ارتفاع حدود 6,400 متری.

• کمپ 3: در ارتفاع حدود 7,200 متری.

• کمپ 4: در ارتفاع حدود 7,900 تا 8,000 متری.

بین این کمپ‌ها رفت‌وآمد و اقامت کوتاه انجام می‌شود تا بدن به تدریج با شرایط سخت‌تر عادت کند.

 صعود نهایی به قله اورست

مدت زمان: 1 تا 2 روز

صعود نهایی از کمپ 4 به قله و بازگشت به کمپ 4، سخت‌ترین بخش سفر است.

کوهنوردان معمولاً این مسیر را در «روز قله» که 10 تا 16 ساعت طول می‌کشد، طی می‌کنند.

بیشتر کوهنوردان این مسیر را شبانه آغاز می‌کنند تا صبح زود به قله برسند و در روشنایی روز بازگردند.

بازگشت به کمپ اصلی و خروج از اورست

مدت زمان: 3 تا 7 روز

بازگشت از کمپ 4 به کمپ اصلی سریع‌تر انجام می‌شود، زیرا دیگر نیازی به سازگاری با ارتفاع نیست.

پس از رسیدن به کمپ اصلی، کوهنوردان به شهرهای مبدأ (کاتماندو یا لاسا) بازمی‌گردند.

کمپ‌های صعود به اورست

منطقه مرگ اورست کجاست؟

منطقه مرگ، اصطلاحی است که به ارتفاعات بالاتر از 8,000 متر اشاره دارد؛ جایی که شرایط جوی و فیزیکی به شدت خطرناک می‌شود. این بخش از قله اورست و سایر کوه‌های مرتفع جهان، جایی است که بسیاری از کوهنوردان به دلیل چالش‌های فوق‌العاده سخت، جان خود را از دست داده‌اند. منطقه مرگ در مسیر صعود به قله اورست، بین کمپ 4 و قله قرار دارد و عبور از آن، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های هر کوهنوردی است.

چرا منطقه مرگ اورست خطرناک است؟

• کاهش شدید سطح اکسیژن:

در منطقه مرگ، میزان اکسیژن هوا تنها یک سوم سطح دریاست. این کاهش شدید اکسیژن باعث می‌شود بدن نتواند به طور طبیعی عمل کند. مغز و اندام‌ها شروع به عملکرد ناقص می‌کنند و این وضعیت می‌تواند به اختلال در تصمیم‌گیری، کاهش تعادل، و حتی بیهوشی منجر شود.

• دمای بسیار پایین:
  دما در این منطقه معمولاً زیر منفی 40 درجه سانتی‌گراد است. این سرما می‌تواند در عرض چند دقیقه باعث یخ‌زدگی اعضای بدن شود. حتی با تجهیزات مناسب، کوهنوردان در معرض خطر هیپوترمی قرار دارند.

• بادهای شدید:

سرعت باد در این منطقه گاهی به 200 کیلومتر بر ساعت می‌رسد. این بادها می‌توانند به طور ناگهانی شرایط را بحرانی کنند و خطر سقوط یا بهمن را افزایش دهند.

• خستگی مفرط:

کوهنوردان پس از هفته‌ها صعود و سازگاری با ارتفاع، به شدت خسته هستند. این خستگی، همراه با کمبود اکسیژن، تصمیم‌گیری و توان جسمانی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

• زمان محدود:

بدن انسان نمی‌تواند برای مدت طولانی در این ارتفاع زنده بماند. کوهنوردان معمولاً باید کمتر از 24 ساعت در منطقه مرگ بمانند وگرنه خطر مرگ ناشی از کمبود اکسیژن و خستگی افزایش می‌یابد.

ویژگی‌های منطقه مرگ اورست

• کمپ 4:
  کمپ 4 که در ارتفاع حدود 7,900 تا 8,000 متر قرار دارد، آخرین نقطه استراحت قبل از صعود نهایی به قله است. کوهنوردان در این کمپ تنها چند ساعت می‌مانند تا برای صعود نهایی آماده شوند.

• مسیر به قله:
  مسیر بین کمپ 4 و قله شامل بخش‌هایی مانند گردنه جنوبی (South Col)، پله‌های هیلاری (Hillary Step) و بخش‌های یخی و صخره‌ای است. این بخش‌ها به شدت دشوار و خطرناک هستند.

• خطرات رایج در منطقه مرگ:

• بیماری ارتفاع: کمبود اکسیژن می‌تواند باعث بیماری ارتفاع شود که شامل علائمی مانند سردرد، تهوع، سرگیجه و کاهش تمرکز است. موارد شدیدتر ممکن است منجر به ادم ریوی یا ادم مغزی شود، که می‌تواند مرگبار باشد.

• یخ‌زدگی: دمای پایین و باد شدید می‌توانند در عرض چند دقیقه باعث یخ‌زدگی انگشتان دست، پا، یا سایر اعضای بدن شوند.

کوهنوردان در مسیر فتح قله اورست

اولین صعودهای تاریخ به قله اورست

اولین فتح قله اورست توسط تیم کوهنوردی در تاریخ 29 می 1953 توسط دو کوهنورد برجسته انجام شد:

• ادموند هیلاری از نیوزیلند.

• تنزینگ نورگای، راهنمای شرپای نپالی.

این صعود از مسیر جنوب شرقی (نپال) انجام شد و به دلیل استفاده از تجهیزات مدرن آن زمان و همراهی راهنمایان محلی، نقطه عطفی در تاریخ کوهنوردی جهان به شمار می‌آید. این دستاورد، اورست را به عنوان مقصدی نمادین برای کوهنوردان سراسر جهان تثبیت و نام ادموند هیلاری را به عنوان اولین فاتح قله اورست ثبت کرد.

اولین تلاش‌ها برای فتح اورست

قبل از صعود موفق هیلاری و نورگای، تلاش‌های زیادی برای رسیدن به قله اورست صورت گرفته بود. برخی از مهم‌ترین تلاش‌ها عبارت‌اند از:

• 1921: اولین شناسایی اورست توسط تیم نقشه‌برداری بریتانیایی انجام شد. این تیم توانست تا ارتفاع 7,000 متری صعود کند.

• 1922: اولین تلاش رسمی برای رسیدن به قله از سمت مسیر شمالی (تبت) توسط تیم بریتانیایی صورت گرفت. این تیم تا ارتفاع 8,320 متری صعود کرد و برای اولین بار از کپسول اکسیژن استفاده شد.

• 1924: کوهنوردان بریتانیایی جورج مالوری و اندرو اروین تلاش کردند تا قله را فتح کنند. آن‌ها از مسیر شمالی صعود کردند؛ اما در ارتفاعات بالا ناپدید شدند. هنوز مشخص نیست که آیا به قله رسیدند یا خیر.

اولین صعود بدون کپسول اکسیژن به اورست (1978)

در تاریخ 8 می 1978، کوهنوردان اتریشی رینهولد مسنر و پیتر هابلر اولین افرادی بودند که بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قله اورست صعود کردند. این صعود، دستاوردی بی‌نظیر در تاریخ کوهنوردی محسوب می‌شود و نشان داد که انسان می‌تواند در سخت‌ترین شرایط زنده بماند.

اولین صعود زنانه به اورست (1975)

نخستین زن فاتح قله اورست، جونکو توبی از ژاپن بود. او در تاریخ 16 می 1975، از مسیر جنوب شرقی صعود کرد و به نمادی از قدرت و توانمندی زنان در کوهنوردی تبدیل شد.

اولین صعود زمستانی به اورست (1980)

اولین صعود موفق به قله اورست در زمستان توسط کوهنوردان لهستانی کریستف ویلیچکی و لسزک چیچی در تاریخ 17 فوریه 1980 انجام شد. این صعود از مسیر جنوب شرقی انجام شد و به دلیل شرایط جوی بسیار سخت، به یکی از تاریخی‌ترین صعودهای اورست تبدیل شد.

این صعودها، اورست را به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها و اهداف در تاریخ کوهنوردی جهان تبدیل کرده‌اند و همچنان الهام‌بخش ماجراجویان سراسر دنیا هستند.

صعود به اورست

ایرانیانی که به قله اورست صعود کرده‌اند

قله اورست، به عنوان بلندترین قله جهان، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای کوهنوردان محسوب می‌شود. تاکنون تعداد قابل توجهی از ایرانیان توانسته‌اند این قله را فتح کنند و افتخاراتی در سطح بین‌المللی به ثبت برسانند. بر اساس منابع مختلف، بیش از ۱۵ ایرانی توانسته‌اند به قله اورست صعود کنند؛ اما برخی از این صعودها به دلیل شرایط خاص یا دستاوردهای ویژه، اهمیت بیشتری دارند.

اولین زنان ایرانی فاتح قله اورست

در سال ۱۳۸۴ (۲۰۰۵ میلادی)، دو کوهنورد ایرانی، فرخنده صادق و لاله کشاورز، تاریخ‌ساز شدند. آن‌ها توانستند به عنوان اولین زنان ایرانی و مسلمان جهان، قله اورست را فتح کنند. فتح قله اورست توسط زن ایرانی، نه‌تنها در ایران، بلکه در جهان اسلام بازتاب گسترده‌ای داشت و نشان‌دهنده قدرت و شجاعت زنان ایرانی بود.

فرخنده صادق و لاله کشاورز مسیر جنوب شرقی (نپال) را انتخاب کردند که با چالش‌هایی مانند آبشار یخی خومبو، شیب‌های تند و کاهش شدید اکسیژن همراه بود. تلاش و موفقیت آن‌ها الهام‌بخش بسیاری از زنان ایرانی برای ورود به دنیای کوهنوردی شد.

عظیم قیچی‌ساز: مرد ۸۰۰۰ متری‌ها

عظیم قیچی‌ساز، یکی از برجسته‌ترین کوهنوردان ایرانی، دستاوردهای خارق‌العاده‌ای در دنیای کوهنوردی داشته است. او نه‌تنها توانست در سال ۱۳۹۵ (۲۰۱۶ میلادی) بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قله اورست صعود کند؛ بلکه این صعود را به عنوان بخشی از پروژه صعود به ۱۴ قله بالای ۸,۰۰۰ متر جهان بدون اکسیژن انجام داد.

اولین صعود عظیم قیچی‌ساز به اورست در سال ۱۳۸۴ (۲۰۰۵ میلادی) با استفاده از کپسول اکسیژن انجام شد. دومین صعود او در سال ۱۳۹۵ (۲۰۱۶ میلادی) بدون کپسول اکسیژن و بدون کمک شرپا انجام شد. این دستاورد، او را در ردیف بهترین کوهنوردان جهان قرار داد.

چرا صعود بدون اکسیژن به قله اورست خاص است؟

صعود به اورست بدون اکسیژن مصنوعی، چالشی است که تنها تعداد معدودی از کوهنوردان جهان قادر به انجام آن هستند. در ارتفاع بالای ۸۰۰۰ متر، سطح اکسیژن به حدی کاهش می‌یابد که بدن انسان نمی‌تواند به طور طبیعی عمل کند. عظیم قیچی‌ساز با این صعود نشان داد که قدرت بدنی و ذهنی فوق‌العاده‌ای دارد.

اولین ایرانی بالای ۶۰ سال در اورست

در سال ۱۴۰۱ (۲۰۲۲ میلادی)، عزیز عبدی، کوهنورد ۶۳ ساله ایرانی، موفق شد به قله اورست صعود کند. این صعود او را به مسن‌ترین ایرانی فاتح اورست تبدیل کرد. عزیم عبدی پیش از این، بیش از ۲۰۰ بار به قله دماوند صعود کرده بود و تجربه بالای او در کوهنوردی، نقشی کلیدی در موفقیتش داشت.

هزینه صعود به قله اورست چقدر است؟

صعود به نوک قله اورست، علاوه‌بر آمادگی جسمانی و روانی، نیازمند سرمایه‌گذاری مالی بزرگی است. هزینه این صعود به عوامل مختلفی مانند مسیر انتخابی (جنوبی یا شمالی)، نوع خدمات پشتیبانی، تجهیزات مورد استفاده، و شرایط فردی بستگی دارد. به‌طور کلی، هزینه صعود به اورست در سال‌های اخیر بین ۳۵,۰۰۰ تا ۱۰۰,۰۰۰ دلار متغیر است.

عوامل تأثیرگذار بر هزینه صعود به اورست

مجوز صعود (Permit Fees):

• مسیر نپال: دولت نپال برای صعود به قله اورست از مسیر جنوبی، هزینه‌ای حدود ۱۱,۰۰۰ دلار به ازای هر کوهنورد دریافت می‌کند.

• مسیر تبت: مجوز صعود از سمت تبت توسط دولت چین صادر می‌شود و هزینه آن حدود ۹,۵۰۰ دلار است.

• خدمات پشتیبانی و راهنماها:
  بسیاری از کوهنوردان از خدمات تیم‌های حرفه‌ای و شرپاها استفاده می‌کنند. هزینه راهنماها و شرپاها معمولاً ۵,۰۰۰ تا ۸,۰۰۰ دلار است. شرپاها نقش حیاتی در حمل تجهیزات، ایجاد مسیر، و پشتیبانی فنی دارند. در صورت انتخاب خدمات لوکس، این هزینه می‌تواند به ۲۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر افزایش یابد.

• تجهیزات کوهنوردی:
  تجهیزات تخصصی مانند کفش‌ها، لباس‌های گرم، کپسول اکسیژن، چادر، کیسه خواب و تجهیزات فنی، معمولاً بین ۸,۰۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ دلار هزینه دارد.

• حمل‌ونقل:

پرواز از کشور مبدا به نپال یا تبت و هزینه‌های داخلی مانند پرواز به فرودگاه لوکلا (در مسیر نپال) یا حمل‌ونقل به کمپ اصلی شمالی (در تبت) می‌تواند حدود ۲,۰۰۰ تا ۵,۰۰۰ دلار باشد.

• کمپ‌ها و تغذیه:
  هزینه اقامت در کمپ‌های مختلف و تغذیه مناسب برای چندین هفته، حدود ۵,۰۰۰ تا ۸,۰۰۰ دلار است.

• بیمه:
  بیمه کوهنوردی برای صعود به اورست الزامی است و هزینه آن حدود ۵۰۰ تا ۱,۰۰۰ دلار است. این بیمه معمولاً شامل هزینه‌های امداد هوایی و درمان می‌شود.

• کپسول‌های اکسیژن:
  هر کوهنورد به چندین کپسول اکسیژن نیاز دارد. هزینه هر کپسول اکسیژن بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ دلار است و به طور میانگین، استفاده از اکسیژن حدود ۳,۰۰۰ تا ۵,۰۰۰ دلار هزینه دارد.

کمک شرپاها به صعود کوهنوردان در اورست

تجهیزات مورد نیاز برای صعود به قله اورست

صعود به قله اورست، یکی از دشوارترین چالش‌های کوهنوردی است و نیاز به تجهیزات دقیق و کامل دارد. این تجهیزات باید برای شرایط سخت مانند دماهای بسیار پایین، بادهای شدید، و کمبود اکسیژن طراحی شده باشند. در ادامه، فهرستی از تجهیزات ضروری برای صعود به اورست ارائه می‌شود:

• کاپشن پَر یا گورتکس

• شلوار گرم و ضدآب

• لباس‌های لایه‌لایه 

• دستکش‌های چندلایه

• کلاه گرم

• عینک کوهنوردی

• چکمه‌های کوهنوردی

• کپسول اکسیژن

• ماسک اکسیژن

• Altimeter 

• پالس اکسیمتر

• کرامپون

• کلنگ کوهنوردی

• هارنس

• طناب دینامیک و استاتیک

• کارابین و ابزارهای صعود

• کلاه ایمنی

• تجهیزات کمپینگ

• چادر کوهنوردی

• کیسه خواب

• تشک خواب

• اجاق گاز کوهنوردی و کپسول گاز

• ظروف سبک و قابل حمل

• قرص‌های تصفیه آب

• بطری آب عایق

• مواد غذایی پرکالری: شامل آجیل، میوه خشک، ژل‌های انرژی‌زا، شکلات، و غذاهای یخ‌زده آماده.

• مایعات الکترولیت‌دار

• داروهای شخصی

• کرم ضدآفتاب

• وازلین یا کرم ضدیخ‌زدگی

• هدلامپ

• رادیو یا بی‌سیم

• دفترچه یادداشت و مداد

شرپاهای اورست و توانایی‌های شگفت‌انگیز آن‌ها

شرپاها گروهی از مردم بومی منطقه کوهستانی هیمالیا در نپال هستند که به دلیل نقش کلیدی‌شان در صعودهای تاریخی به قله اورست و توانایی‌های خارق‌العاده‌شان در ارتفاعات بالا، به شهرت جهانی رسیده‌اند. نام «شرپا» به معنای «مردم شرق» است و به موقعیت جغرافیایی آن‌ها در شرق نپال اشاره دارد. شرپاها عمدتاً در منطقه سولوخومبو، در نزدیکی قله اورست زندگی می‌کنند و بیشترشان پیرو مذهب بودایی هستند. احترام عمیق آن‌ها به کوه‌ها به‌عنوان مکان‌های مقدس، بخش جدایی‌ناپذیری از فرهنگ و سنت‌هایشان است.

شرپاها نقش مهمی در صعودهای موفقیت‌آمیز به قله اورست ایفا می‌کنند. آن‌ها به‌عنوان راهنما، باربر و پشتیبان کوهنوردان در این سفرهای سخت فعالیت دارند. وظایف آن‌ها شامل حمل بارهای سنگین تا ارتفاعات بالا، ایجاد مسیرهای ایمن با استفاده از طناب و پل‌های معلق، کمک به کوهنوردان برای استفاده از اکسیژن و حتی امدادرسانی در مواقع اضطراری است. بسیاری از صعودهای موفق به اورست بدون حمایت شرپاها غیرممکن بوده است.

توانایی‌های خارق‌العاده شرپاها از جمله استقامت بدنی بالا و سازگاری ژنتیکی با شرایط ارتفاعات بالا، آن‌ها را از دیگر افراد متمایز کرده است. بدن آن‌ها به دلیل داشتن ژن خاصی به نام EPAS1 قادر به انتقال مؤثرتر اکسیژن است. این ویژگی به شرپاها اجازه می‌دهد که در شرایط کمبود شدید اکسیژن، همچنان عملکردی فوق‌العاده داشته باشند. علاوه بر این، شرپاها به دلیل زندگی در مناطق کوهستانی از کودکی به فعالیت‌های سنگین عادت کرده‌اند و قدرت بدنی بالایی دارند که به آن‌ها اجازه می‌دهد بارهایی با وزن ۳۰ تا ۵۰ کیلوگرم را در مسیرهای دشوار حمل کنند. توانایی آن‌ها در تحمل سرمای شدید و عبور از مسیرهای پرخطر مانند آبشار یخی خومبو، نمونه‌ای از مهارت‌های بی‌نظیرشان است.

در تاریخ صعود به اورست، شرپاهایی مانند کامی ریتا شرپا که بیش از ۲۶ بار به قله اورست صعود کرده است، رکوردهای شگفت‌انگیزی را به ثبت رسانده‌اند. صعودهای سریع آن‌ها نیز حیرت‌انگیز است. برای مثال، برخی از شرپاها مسیر کمپ اصلی تا قله را در کمتر از ۱۲ ساعت طی کرده‌اند، در حالی که کوهنوردان عادی برای همین مسیر چندین روز زمان نیاز دارند.

شرپاها قهرمانان ناشناخته صعود به اورست هستند. آن‌ها نه‌تنها به دلیل قدرت جسمانی، بلکه به‌خاطر شجاعت، تعهد و فداکاری‌شان، نقش کلیدی در موفقیت بسیاری از صعودها ایفا کرده‌اند. احترام و ستایش آن‌ها به‌عنوان نمادهایی از توانایی انسان در غلبه بر سخت‌ترین چالش‌های طبیعت، در تاریخ کوهنوردی جهان ماندگار خواهد بود.

برای مواجهه با اجساد قله اورست آماده باشید

صعود به قله اورست نه‌تنها یکی از سخت‌ترین چالش‌های جسمانی و روانی است؛ بلکه می‌تواند از نظر احساسی نیز بسیار تکان‌دهنده باشد. در طول مسیر صعود، به ویژه در منطقه مرگ (ارتفاع بالاتر از ۸۰۰۰ متر)، احتمال برخورد با اجساد کوهنوردانی که جان خود را از دست داده‌اند، بسیار زیاد است. 

چرا اجساد در اورست باقی می‌مانند؟

در ارتفاعات بالای قله اورست، شرایط جوی و زمین‌شناسی بسیار سخت است. دمای زیر صفر درجه، بادهای شدید و کمبود اکسیژن، جابجایی اجساد را تقریباً غیرممکن می‌سازد. حمل یک جسد از ارتفاع بالا نیازمند چندین نفر شرپا و تجهیزات خاص است که خود خطراتی جدی به همراه دارد. هزینه‌های بالای این عملیات نیز یکی از دلایل باقی‌ماندن اجساد در این منطقه است. جابجایی یک جسد می‌تواند تا ۴۰,۰۰۰ دلار یا بیشتر هزینه داشته باشد.

چگونه اجساد در اورست حفظ می‌شوند؟

دمای بسیار پایین و هوای خشک قله اورست، اجساد را برای دهه‌ها یا حتی قرن‌ها به طور طبیعی حفظ می‌کند. بسیاری از این اجساد تقریباً بدون تغییر باقی می‌مانند و به نشانه‌های مسیر تبدیل شده‌اند. برای مثال، جسد گرین بوتز (Green Boots) که احتمالاً متعلق به کوهنورد هندی تسوانگ پالزور است، به یک نقطه شاخص در مسیر شمالی تبدیل شده است. کوهنوردان از این جسد به عنوان مرجعی برای تعیین موقعیت خود استفاده می‌کنند.

تاثیر روانی برخورد با اجساد قله اورست

دیدن جنازه های قله اورست در مسیر صعود می‌تواند تجربه‌ای بسیار شوکه‌کننده باشد؛ به‌ویژه برای کوهنوردانی که برای اولین بار این مسیر را طی می‌کنند. این تجربه یادآوری می‌کند که حتی با وجود آمادگی‌های جسمانی و تجهیزات پیشرفته، طبیعتِ اورست بی‌رحم است. مواجهه با اجساد می‌تواند ترس، اضطراب و حتی احساس گناه را به همراه داشته باشد؛ زیرا برخی از کوهنوردان ممکن است قادر به کمک به افراد در حال مرگ نباشند یا تصمیم بگیرند به صعود خود ادامه دهند.

اجساد در مسیر فتح اورست

قله اورست مرتفع‌ترین زباله‌دان جهان

قله اورست که به عنوان بلندترین قله جهان شناخته می‌شود، یکی از نمادهای زیبایی طبیعت و ماجراجویی انسان است؛ اما این شگفتی طبیعی به مرور زمان به یک زباله‌دان مرتفع تبدیل شده است. هزاران کوهنوردی که هر ساله برای فتح این قله تلاش می‌کنند، اثری مخرّب بر محیط‌ زیست این منطقه برجای می‌گذارند. بقایای تجهیزات، زباله‌های انسانی و حتی اجساد، اورست را به یک بحران محیط‌زیستی تبدیل کرده‌اند.

حجم زباله‌های باقی‌مانده در اورست

برآوردها نشان می‌دهند که از زمان آغاز صعودهای جدی به اورست در دهه ۱۹۲۰، بیش از ۱۰,۰۰۰ کیلوگرم زباله در مسیرها و کمپ‌های این قله جمع شده است. این زباله‌ها شامل انواع مختلفی از مواد است:

• بطری‌های پلاستیکی و قوطی‌ها

• کپسول‌های اکسیژن خالی

• طناب‌ها و تجهیزات شکسته یا رها شده

• زباله‌های انسانی که در دماهای پایین به راحتی تجزیه نمی‌شوند.

آشنایی با حیوانات کوه اورست

کوه اورست، با ارتفاع و شرایط بی‌رحمانه‌اش، یکی از دشوارترین زیستگاه‌های زمین است. دمای بسیار پایین، بادهای شدید و کمبود اکسیژن، زندگی در این ارتفاعات را چالش‌برانگیز کرده است. باوجود این، تعدادی از گونه‌های حیوانات، موفق به سازگاری با این محیط سخت شده‌اند. این حیوانات با ویژگی‌های منحصربه‌فرد و توانایی‌های شگفت‌انگیز خود، بخشی از اکوسیستم فوق‌العاده کوهستانی اورست را تشکیل می‌دهند.

یاک؛ از حیوانات اورست

یاک‌ها (Yak) از مهم‌ترین حیوانات منطقه اورست هستند که نقش حیاتی در زندگی مردم محلی و همچنین پشتیبانی از کوهنوردان دارند. یاک‌ها در ارتفاعات بالا به حمل تجهیزات و بارهای سنگین کمک می‌کنند و همچنین منبعی برای گوشت، شیر و پشم برای مردم محلی محسوب می‌شوند.

پلنگ برفی اورست

پلنگ برفی (Snow Leopard)، یکی از نمادهای حیات‌وحش هیمالیاست. پلنگ برفی به دلیل کمیابی و توانایی‌های شگفت‌انگیزش در حرکت بی‌صدا در ارتفاعات بالا، از ارزشمندترین گونه‌های جانوری منطقه محسوب می‌شود. این حیوان بیشتر در ارتفاعات پایین‌تر از ۶,۰۰۰ متر یافت می‌شود و از حیواناتی مانند بزهای کوهی و خرگوش تغذیه می‌کند.

گوسفند آبی هیمالیا 

گوسفند آبی هیمالیا (Blue Sheep) که به «بَهرال» نیز معروف است، یکی از طعمه‌های اصلی پلنگ برفی در منطقه است. این حیوان با خز ضخیم و توانایی بالا در حرکت در صخره‌های شیب‌دار، یکی از ساکنان دائمی دامنه‌های اورست است. گوسفند آبی معمولاً در گروه‌های کوچک زندگی می‌کند و در ارتفاعات بین ۳,۰۰۰ تا ۶,۰۰۰ متر یافت می‌شود.

گوسفند آبی هیمالیا

قرقاول هیمالیا 

قرقاول هیمالیا (Himalayan Monal)، پرنده ملی نپال، یکی از زیباترین گونه‌های پرندگان در منطقه اورست است. این پرنده با پرهای رنگارنگ خود که شامل آبی، سبز و طلایی است، در دامنه‌های پایین‌تر و جنگل‌های نزدیک به اورست زندگی می‌کند. قرقاول هیمالیا بیشتر در ارتفاعات بین ۲,۵۰۰ تا ۵,۰۰۰ متر یافت می‌شود.

روباه هیمالیا

روباه هیمالیا (Himalayan Fox) یکی از پستانداران کوچک و جذاب این منطقه است. این حیوان، با خز ضخیم و دم پرپشت، برای زندگی در ارتفاعات سرد طراحی شده است. روباه هیمالیا عمدتاً از حشرات، پرندگان کوچک و جوندگان تغذیه می‌کند و در ارتفاعات بین ۳,۰۰۰ تا ۵,۰۰۰ متر زندگی می‌کند.

کلاغ هیمالیا 

کلاغ هیمالیا (Himalayan Raven) یکی از حیواناتی است که حتی در بالاترین ارتفاعات قله اورست نیز دیده شده است. این پرنده سیاه‌رنگ و مقاوم، توانایی پرواز در شرایط کمبود اکسیژن را دارد و معمولاً در اطراف کمپ‌ها و مسیرهای کوهنوردی دیده می‌شود، جایی که از باقی‌مانده غذای کوهنوردان تغذیه می‌کند.

خرگوش پیکا در دامنه های اورست

خرگوش پیکا (Pika)، حیوانی کوچک و شبیه به خرگوش، یکی از ساکنان همیشگی دامنه‌های اورست است. این حیوان در میان سنگ‌ها و صخره‌ها زندگی می‌کند و از گیاهان و علف‌ها تغذیه می‌کند. پیکاها با سرعت بالا و مهارت در حرکت در میان صخره‌ها شناخته می‌شوند.

کرم‌های یخی اورست

یکی از شگفت‌انگیزترین موجوداتی که در اورست زندگی می‌کنند، کرم‌های یخی (Ice Worms) هستند. این موجودات کوچک در یخچال‌های طبیعی زندگی می‌کنند و توانایی بقای شگفت‌انگیزی در دمای پایین دارند. کرم‌های یخی از میکروارگانیسم‌ها و جلبک‌های موجود در یخ تغذیه می‌کنند.

جانور افسانه‌ای قله اورست: یتی (Yeti)

یتی، که به نام «مرد برفی» یا «آدم‌برفی افسانه‌ای» نیز شناخته می‌شود، یکی از معروف‌ترین موجودات افسانه‌ای مرتبط با کوه اورست و رشته‌کوه هیمالیاست. این موجود افسانه‌ای که در فرهنگ محلی و داستان‌های مردم منطقه هیمالیا جایگاه ویژه‌ای دارد، برای قرن‌ها توجه انسان‌ها را به خود جلب کرده و بخشی از رمز و رازهای این قله بلند شده است.

یتی اورست در فرهنگ محلی

یتی در افسانه‌ها و باورهای مردم شرپا و سایر بومیان هیمالیا، موجودی عظیم‌الجثه با موهای بلند و تیره است که در جنگل‌ها و یخچال‌های مرتفع زندگی می‌کند. شرپاها و مردم محلی هیمالیا، یتی را به‌عنوان یک موجود قدرتمند و گاه محافظ کوهستان می‌شناسند. برخی معتقدند که یتی از کوه‌ها و طبیعت حفاظت می‌کند و ورود بی‌اجازه به قلمرو او می‌تواند پیامدهای بدی داشته باشد.

ویژگی‌های یتی اورست در افسانه‌ها

یتی به‌عنوان موجودی بزرگ و قوی توصیف می‌شود که اغلب قامتش به ۲ تا ۳ متر می‌رسد. موهای بدن او ضخیم و تیره است و در برخی توصیفات، پاهایی بزرگ دارد که ردپاهای غول‌آسای او روی برف باقی می‌ماند. صدای یتی نیز در افسانه‌ها به صورت غرّشی بلند و ترسناک توصیف شده است. این موجود معمولاً شب‌زی است و از تماس با انسان‌ها اجتناب می‌کند.

روایات و مشاهده‌ها درباره یتی اورست

داستان‌هایی درباره مشاهده یتی، از قرن نوزدهم در منطقه هیمالیا گزارش شده‌اند. کوهنوردان و شرپاها در طی سال‌ها ادعا کرده‌اند که ردپاهایی بزرگ در برف دیده‌اند که به یتی نسبت داده شده است. برخی از مشهورترین موارد شامل گزارش‌های زیر است:

• تیم اریک شیپتون (Eric Shipton): در سال ۱۹۵۱، اریک شیپتون، کوهنورد بریتانیایی، تصاویری از ردپاهای بزرگ در نزدیکی اورست ثبت کرد که به یتی نسبت داده شدند. این تصاویر یکی از مستندترین شواهد برای وجود یتی محسوب می‌شود.

• کوهنوردان هیمالیا: بسیاری از کوهنوردانی که به اورست صعود کرده‌اند، ادعا کرده‌اند که در طول مسیر، صدای غرشی عجیب شنیده یا ردپاهایی ناشناخته دیده‌اند.

• نمونه‌های فیزیکی: در سال‌های گذشته، ادعاهایی مبنی بر یافتن مو، استخوان یا اسکالپ یتی در مناطق کوهستانی مطرح شده است. برخی از این نمونه‌ها برای تحلیل ژنتیکی ارسال شدند؛ اما اغلب مشخص شد که این نمونه‌ها متعلق به حیواناتی مانند خرس‌های قهوه‌ای هیمالیا هستند.

آیا یتی، موجود افسانه ای اورست واقعاً وجود دارد؟

وجود یتی همچنان یک معماست. با اینکه تاکنون شواهد علمی قطعی برای تأیید وجود یتی ارائه نشده؛ اما این داستان همچنان زنده است و در میان کوهنوردان و مردم محلی جایگاه خاصی دارد. برخی دانشمندان معتقدند که یتی ممکن است برگرفته از خاطرات قدیمی انسان‌ها درباره گونه‌های منقرض‌شده‌ای مانند گیگانتوپیتکوس باشد؛ میمون عظیم‌الجثه‌ای که میلیون‌ها سال پیش زندگی می‌کرده است.

قبل از اورست، بلندترین قله جهان کجا بود؟

پیش از آنکه قله اورست در قرن نوزدهم به‌عنوان بلندترین قله جهان شناخته شود، بسیاری از افراد اطلاعی از این کوه نداشتند؛ زیرا ابزار دقیق برای اندازه‌گیری ارتفاع در آن زمان وجود نداشت.

در آن دوران، تصور می‌شد که کانچنجونگا (Kangchenjunga) بلندترین قله جهان است. این قله که در مرز نپال و هند قرار دارد، ارتفاعی معادل ۸,۵۸۶ متر دارد و سومین قله بلند جهان محسوب می‌شود.

تا سال ۱۸۵۲ میلادی، کانچنجونگا به‌عنوان بلندترین قله جهان شناخته می‌شد. اما پس از آغاز نقشه‌برداری بزرگ هند توسط بریتانیا، محاسبات دقیق نشان داد که قله اورست (با نام اولیه قله شماره XV) در واقع بلندترین قله جهان است. 

بلندترین قله جهان بعد از اورست کجاست؟

اگر قله اورست را از لیست بلندترین قله‌های جهان حذف کنیم، قله بعدی کی۲ (K2) است که دومین قله بلند جهان محسوب می‌شود. قله کی۲ که به نام قله گودوین-آستن نیز شناخته می‌شود، در رشته‌کوه قراقروم، در مرز پاکستان و چین قرار دارد. ارتفاع این قله ۸,۶۱۱ متر است. کی۲ به دلیل مسیرهای فنی سخت و شرایط جوی بی‌رحمانه، به «کوه وحشی» معروف است و درصد موفقیت صعود به آن بسیار پایین‌تر از اورست است.

قله کی۲

فجایع کوه اورست و کشته‌های آن

قله اورست با تمام شکوه و عظمتش، صحنه‌ای برای فاجعه‌های مرگبار بوده است. شرایط سخت جوی، کمبود اکسیژن، و تصمیمات اشتباه، بسیاری از کوهنوردان را به کام مرگ کشانده است. در ادامه به برخی از فجایع مشهور قله اورست اشاره می‌کنیم:

• ۱۹۲۴ - جورج مالوری و اندرو اروین:

این دو کوهنورد بریتانیایی در تلاش برای اولین صعود به اورست از مسیر شمالی، ناپدید شدند. جسد مالوری در سال ۱۹۹۹ پیدا شد؛ اما مشخص نیست که آیا آن‌ها به قله رسیده بودند یا خیر.

• ۱۹۷۰ - فاجعه هاریهوک:

بهمن در مسیر جنوبی منجر به کشته شدن شش شرپای نپالی شد. این حادثه یکی از اولین فجایع بزرگ در اورست بود.

• ۱۹۹۶ - فاجعه طوفان:

در یک روز طوفانی در ماه مه، هشت کوهنورد جان خود را از دست دادند. این حادثه در کتاب «در هوای رقیق»نوشته جان کراکائر به تفصیل شرح داده شده است و نشان‌دهنده خطرات تصمیم‌گیری نادرست در ارتفاعات بالاست.

• ۲۰۱۴ - بهمن در آبشار خومبو:

بهمن در مسیر آبشار یخی خومبو جان ۱۶ شرپا را گرفت. این حادثه یکی از مرگبارترین حوادث تاریخ اورست محسوب می‌شود.

• ۲۰۱۵ - زلزله نپال:

زلزله‌ای به قدرت ۷.۸ ریشتر منجر به بهمن در اورست شد که کمپ اصلی را ویران کرد و جان ۲۲ نفر را گرفت. این حادثه مرگبارترین رویداد در تاریخ اورست بود.

• ۲۰۱۹ - ازدحام در مسیر قله:

شلوغی بیش از حد در مسیر قله باعث ایجاد ترافیک انسانی شد که جان ۱۱ کوهنورد را گرفت. بسیاری از مرگ‌ها ناشی از خستگی، کمبود اکسیژن و تأخیر در بازگشت بودند.

• ۲۰۲۳ - افزایش دما و خطرات جوی:

شرایط جوی غیرمنتظره و افزایش دما باعث شد که چندین کوهنورد جان خود را از دست بدهند. این حوادث هشداری درباره تأثیرات تغییرات اقلیمی بر صعودهای کوهستانی بود.

حقایق عجیب و کمتر شناخته‌شده درباره قله اورست

• هوا در قله اورست برای آشپزی مناسب نیست: فشار هوا در قله به قدری پایین است که نقطه جوش آب در قله اورست تغییر می‌کند و آب در دمای حدود ۶۸ درجه سانتی‌گراد می‌جوشد؛ بنابراین غذاهای زیادی مانند برنج یا پاستا به خوبی پخته نمی‌شوند.

• اورست مکانی با آب‌های یخچالی متحرک است: یخچال‌های قله اورست، مانند یخچال خومبو، هر سال حدود ۳ تا ۴ سانتی‌متر حرکت می‌کنند و باعث تغییر در مسیرهای صعود می‌شوند.

• آسمان در قله اورست سیاه‌تر از زمین است: به دلیل ارتفاع زیاد و کمبود اتمسفر، نور خورشید در اورست کمتر پراکنده می‌شود و آسمان در قله سیاه‌تر به نظر می‌رسد.

• قله اورست روزی زیر آب بود: سنگ‌های آهکی قله اورست میلیون‌ها سال پیش در بستر اقیانوس تشکیل شده‌اند و در اثر برخورد صفحات تکتونیکی به این ارتفاع رسیده‌اند.

• ساعات اوج شلوغی در اورست وجود دارد: در روزهای آفتابی و آرام فصل صعود، صدها نفر به طور هم‌زمان به سمت قله حرکت می‌کنند، به طوری که گاهی ترافیک انسانی ایجاد می‌شود.

• ردپاهای قله برای هزاران سال باقی می‌مانند: به دلیل نبود باد و برف کافی در برخی نقاط قله، ردپاهای کوهنوردان ممکن است برای هزاران سال بدون تغییر باقی بمانند.

• ارتفاع قله اورست بسته به فصل تغییر می‌کند: در تابستان، به دلیل گسترش حرارتی یخ‌ها، ارتفاع قله می‌تواند تا چند میلی‌متر افزایش یابد.

• موبایل در اورست کار می‌کند: ایستگاه‌های مخابراتی در اطراف اورست نصب شده‌اند و در برخی نقاط قله، حتی امکان برقراری تماس وجود دارد.

• کوهنوردی روی اورست بوی ناخوشایندی دارد: زباله‌های انسانی، اجساد و تجهیزات رها شده در منطقه، همراه با کاهش اکسیژن، باعث ایجاد بوی ناخوشایند در برخی کمپ‌ها می‌شود.

• کمتر از ۱۰۰۰ نفر توانسته‌اند بدون اکسیژن به اورست صعود کنند: صعود بدون کپسول اکسیژن یکی از دشوارترین چالش‌های اورست است و تنها تعداد معدودی توانسته‌اند این کار را انجام دهند.

• اولین صعود اورست توسط یک سگ: یک سگ به نام «تیت» در سال ۱۹۲۴ تا کمپ ۲ صعود کرد و اولین حیوانی بود که به چنین ارتفاعی رسید.

• بارهای شرپاها گاهی از ۷۰ کیلوگرم بیشتر است: شرپاها توانایی حمل بارهایی بسیار سنگین‌تر از وزن بدن خود دارند، که این کار در ارتفاعات بالا بسیار شگفت‌انگیز است.

• سنگ‌های قله اورست هنوز اسرارآمیزند: برخی از سنگ‌های موجود در قله اورست هنوز به طور کامل توسط زمین‌شناسان مطالعه نشده‌اند و اسرار آن‌ها ناشناخته است.

• کمبود خواب در کمپ‌های بالا: بیشتر کوهنوردان در کمپ‌های مرتفع به دلیل کمبود اکسیژن، خستگی مفرط و سرما نمی‌توانند به خوبی بخوابند.

• کمبود اکسیژن حافظه را تحت تأثیر قرار می‌دهد: در منطقه مرگ، کمبود اکسیژن باعث اختلال در تمرکز و حافظه کوتاه‌مدت کوهنوردان می‌شود.

• بعضی کوهنوردان قله را ترک نمی‌کنند: اجساد برخی از کوهنوردان مشهور، مانند جورج مالوری، همچنان در قله باقی مانده‌اند و به بخشی از تاریخ اورست تبدیل شده‌اند.

• پشه در اورست وجود ندارد: در ارتفاعات اورست، به دلیل دمای پایین و کمبود اکسیژن، هیچ پشه‌ای قادر به بقا نیست.

• هزینه صعود به اورست از ۳۰,۰۰۰ تا ۱۰۰,۰۰۰ دلار است: این هزینه شامل مجوز صعود، تجهیزات، راهنماها و کپسول‌های اکسیژن است.

• بعضی کوهنوردان با اسکی پایین می‌آیند: کوهنوردانی که توانایی‌های اسکی دارند، گاهی از کمپ‌های بالا به سمت کمپ اصلی اسکی می‌کنند.

• اجساد در اورست وزن بیشتری پیدا می‌کنند: به دلیل یخ‌زدگی و جذب رطوبت، اجساد در قله اورست سنگین‌تر از حالت عادی می‌شوند.

• برخی اجساد به صورت ایستاده منجمد شده‌اند: بادهای شدید و سرما برخی اجساد را در حالت ایستاده یا در حال صعود منجمد کرده است.

• پیدایش استخوان‌های دریایی در اورست: بقایای فسیلی موجود در سنگ‌های آهکی اورست نشان‌دهنده قدمت تاریخی این منطقه به میلیون‌ها سال پیش است.

• برخی از کوهنوردان اورست هرگز نمی‌دانند قله را لمس کرده‌اند یا نه: در روزهایی که هوا بسیار مه‌آلود است، کوهنوردان گاهی به اشتباه فکر می‌کنند به قله رسیده‌اند یا بالعکس.

• آب از یخچال‌های اورست تأمین می‌شود: بسیاری از مردم محلی و حتی کشورهای اطراف از آب ذوب‌شده یخچال‌های اورست استفاده می‌کنند.

• بالای اورست جایی برای توقف نیست: کوهنوردان معمولاً تنها چند دقیقه در قله می‌مانند تا عکس بگیرند و سریعاً به پایین برگردند؛ زیرا شرایط جوی در قله بسیار خطرناک است.

• اولین صعود با دوچرخه: یک ماجراجو به نام دیمیتری کالابین تلاش کرد مسیر کمپ اصلی به پایین را با دوچرخه طی کند، اگرچه به قله نرسید.

• برخی از کوهنوردان در اورست دچار توهم می‌شوند: کمبود اکسیژن و خستگی شدید باعث بروز توهم‌های عجیب و دیدن اشباح یا موجودات ناشناخته در منطقه مرگ می‌شود.

• اولین صعود با ویلچر به کمپ اصلی: در سال ۲۰۰۴، یک کوهنورد معلول موفق شد با ویلچر مخصوص خود به کمپ اصلی اورست برسد.

• قله اورست همچنان در حال رشد است: به دلیل فعالیت زمین‌ساختی، ارتفاع اورست سالانه چند میلی‌متر افزایش پیدا می‌کند.

• برخی کوهنوردان بدون کفش به کمپ‌ها بازگشته‌اند: در برخی موارد اضطراری، کوهنوردان برای حفظ جان خود کفش‌ها و تجهیزات اضافی را رها کرده و بدون آن‌ها به پایین بازگشته‌اند.

• برخی مسیرها هنوز کشف نشده‌اند: علی‌رغم سال‌ها کوهنوردی، بخش‌هایی از اورست هنوز به دلیل شرایط خطرناک، کاملاً صعود نشده‌اند.

صعود به قله اورست

آیا تور قله اورست اجرا می‌شود؟

بله، تورهایی برای صعود به قله اورست برگزار می‌شوند؛ اما این «تور»ها با آنچه معمولاً از تورهای تفریحی انتظار می‌رود، متفاوتند. تورهای اورست معمولاً شامل برنامه‌های کوهنوردی تجاری هستند که توسط شرکت‌های حرفه‌ای برگزار می‌شوند و خدمات کاملی از جمله راهنما، تجهیزات و پشتیبانی در طول مسیر ارائه می‌دهند. این تورها برای افرادی طراحی شده‌اند که آمادگی جسمانی، روانی و مالی لازم برای مواجهه با چالش‌های صعود به بلندترین قله جهان را دارند.

اورست؛ جایی که رویاها به بلندای آسمان می‌رسند

صعود به قله اورست، نمادی از شجاعت، اراده و تسلط بر طبیعت است. چه بخواهید در کمپ اصلی اورست اقامت کنید و از طبیعت خارق‌العاده منطقه لذت ببرید، چه قصد فتح قله اورست را داشته باشید، این سفر یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین تجربه‌های زندگی‌تان خواهد بود. برای اطلاع درباره سفر به خارج از کشور، به نوار بالای سایت و بخش تور خارجی سر بزنید.