در ۳۲۰۰ تا ۶۴۰ سال پیش از میلاد مسیح، در منطقه شوش و بخش وسیعی از جنوب غربی ایران تمدن عیلامیان گسترده بودند. در طی تحولات سیاسی در منطقه میان رودان یا بین النهرین، ابداعات و اشیاء مشابهی در منطقه عیلام به چشم می خورد که از آن جمله می توان به ساخت مهرهای استوانه ای نوشته دار، تولید انبوه سرامیک های متعارف و سبک هنری تصویری اشاره کرد. گرچه به وضوح این ساخته ها از نمونه های میان رودی خود الهام گرفته اند، اما همگی ویژگی های منحصر بفرد عیلامی خود را دارند. جالب آن که قدمت تمدن عیلامی بسیار بیش تر از امپراتوری هخامنشیان است و یکی از قدیمی ترین و نخستین تمدن های جهان محسوب می شود.

این تندیس زن نشسته که اغلب با نام ایزدبانو یا شاهدخت باختری از آن یاد می شود، نمونه برجسته ای از حکاکی روی سنگ بوده و تنها تندیس از این دست و مجموعه است که هر دو دست و پای آن باقی مانده است. همچنین برخلاف دیگر تندیس های مشابه که جزئیات صورت از بین رفته است، اغلب جزئیات صورت تندیس شاهدخت باختری باقی مانده و چشم ها، گوش ها و خط بینی قابل مشاهده می باشد. یکی از ویژگی های بارز این تندیس، بافت طبقه ای جامه شاهدخت است که لباس هایی با این شمایل در جنوب ایران و منطقه میانرودان رایج بوده است. همچنین این گونه پوشاک در میان ایزدبانوان و شاهدختان تمدن های باستانی عیلام و سومر دیده می شده.

در کل تندیس هایی از این دست جزء مجموعه ای به جا مانده از تمدن بلخ و مرو در هزاره سوم پیش از میلاد دانسته می شود، از همین رو چنین تندیس هایی، در دنیا به نام تندیس های باختری شهرت یافته اند.تندیس شاهدخت باختری از جنس کلریت و سنگ آهک بوده، ارتفاعی ۱۲ سانتی متری دارد و امروزه در موزه هنر لس آنجلس کالیفرنیا نگهداری می شود.